16/12/2008

...και ξαφνικά ο χρόνος γύρισε πίσω...

Κάπως έτσι είμαι και πάλι στην Αθήνα. Και βλέπω πράγματα που ευχόμουν αλλά δεν περίμενα (κακώς). Πορείες, καταλήψεις, διαμαρτυρίες. Και όλα αυτά χωρίς τα έκτροπα της προηγούμενης εβδομάδας. Φαίνεται ότι οι διαμαρτυρόμενοι δεν είναι απλά και μόνο "αλητήριοι", "κακομαθημένα πλουσιόπαιδα" και "αργόσχολοι". Και φαίνεται ότι η υγιής διαμαρτυρία διαφοροποιείται από τη σπασμένη βιτρίνα. Μπας και κλείσουν κάποια μπλογκο-στόματα.

Όλο αυτό μου θυμίζει τη δική μας εφηβεία. Εκείνη τη γενιά που έκλεισε τα σχολεία το '96-'97 και κατέβηκε για μέρες στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για μια άδικη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Τις θυμάστε εκείνες τις καταλήψεις; Εκείνες τις πορείες;

Και στο Λαζόπουλο απόψε είδα παιδιά να τραγουδάνε Τσακνή, Σαββόπουλο, Σιδηρόπουλο. Όπως ακριβώς και τότε. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

Γιατί τώρα συμβαίνει κάτι πιο ενδιαφέρον. Περισσότερο από ποτέ, αυτές οι κινητοποιήσεις δείχνουν αυθόρμητες, χωρίς να είναι σχεδιασμένες ή υποκινημένες από το οποιοδήποτε κόμμα (άσχετα με το ποιοι πάνε να τις καπελώσουν). Οι νέοι μοιάζουν να μπούκωσαν με το διεφθαρμένο κράτος που τους τάισαν οι γονείς τους τόσα χρόνια. Και δεν φοβούνται να βγουν στις τηλεοράσεις, να βρίσουν αστυνόμους και να καταλάβουν δημαρχεία. Χωρίς κνίτικες ή άλλες νεολαιίστικες σημαίες.

Τα αίτια όλου του αναβρασμού προσπάθησα να τα προσεγγίσω σε προηγούμενο ποστ. Τώρα περιμένω με ενδιαφέρον τα αποτελέσματα. Είναι νωρίς να μιλήσεις γιατί αυτή η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Και θέλω να πιστεύω ότι το βασικό της αποτέλεσμα θα είναι μια συνολική αλλαγή στάσης και νοοτροπίας της ελληνικής κοινωνίας, διαδικασία που φυσικά θα πάρει χρόνια. Ίσως όμως η γενιά του '90 να καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε η πνιγμένη στον καταναλωτισμό και στην ανασφάλεια γενιά του '80, να αποτελέσει δηλαδή φορέας ιδεών, προτάσεων και ανατροπής, η μαγιά μιας γενικότερης αλλαγής.

Αναρωτιέμαι, τελικά ξόφλησε ο δικομματισμός; Κι αν ναι, μήπως μαζί του ξόφλησαν και τα κόμματα της Αριστεράς όπως τα ξέρουμε; Μήπως στην προαιώνια έχθρα τους και τον επιτηδευμένο διχασμό τους οφείλεται η αδυναμία σχηματισμού ενός καινούργιου πόλου; Μήπως άθελά τους στήριξαν το δικομματισμό εστιάζοντας μόνο στις διαφορές τους και όχι στις ομοιότητές τους; (Αλέκα με ακους;)

Κι αν είναι έτσι, ποιες δυνάμεις προβάλλουν ως εναλλακτικές; Οι μη έχοντες σαφή πολιτική γραμμή Οικολόγοι; Το ΛΑΟΣ, με την καθαρά διχαστική και οπορτουνιστική νοοτροπία του, τα άρπα-κόλλα γαλανόλευκα επιχειρήματα, τον άντρακλα γκεμπελίσκο Πλεύρη και τις ρηχές και απαξιωτικές τσιρίδες του Άδωνη; Ή οι νεοαναδυόμενες δυνάμεις από τον λεγόμενο (οικονομικά) φιλελεύθερο χώρο, που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο με βαθύτατα συντηρητικές και αντιδραστικές απόψεις;

Μια συμβουλή προς όλους αυτούς:το να αρνείστε να αντιμετωπίζετε την παρούσα κατάσταση ως μια μορφή εξέγερσης ισοδυναμεί με το ότι φέρετε παρωπίδες. Και πώς εξηγείται η συνέχιση των κινητοποιήσεων κατ'εσάς;

Και ούτε ο εντοπισμός του συνήθους υπόπτου της αριστεράς έχει νόημα. Έχουμε να κάνουμε με μια γενιά που δεν γνώρισε τους ινστρούχτορες του παρελθόντος, και είναι πλήρως απογοητευμένη με την πολιτική και τα κόμματα (όπως και με τη δικαιοσύνη, την εκκλησία και τους λοιπούς θεσμούς) . Και ως εκ τούτου ψάχνει την ταυτότητά της. Όπως συνέβη με μια νέα κίνηση αργοτών πρόσφατα, που αρνήθηκε κάθε σύνδεσμο με οποιοδήποτε κόμμα.

Ίσως να ενοχλεί ότι οι ιδέες που ακούγονται περι δικαιοσύνης, ισότητας απέναντι στο νόμο, δημόσιας και δωρεάν παιδείας και υγείας να είναι κατά βάσιν αριστερές. Κύριοι του φιλελεύθερου και πατριωτικού χώρου, με το να καταδικάζεις ιδέες που αφορούν το κοινό καλό, κάθε άλλο παρά προοδευτικός είσαι, είσαι συντηρητικός μέχρι το κόκκαλο. Με το να προάγεις τον ατομικισμό, την προσωπική αναρρίχηση με κάθε κόστος, με το να καταδικάζεις τις μαζικές κινητοποιήσεις γιατί θίγουν το ιδιωτικό συμφέρον ή το συμφέρον της πατριδας (ανάλογα την τοποθέτηση του καθένα) , με το να απαξιώνεις ως ετεροκινούμενους κάποιους ανθρώπους που σκέφτονται λίγο πιο διαφορετικά από τη στενόμυαλη οικονομική προσέγγιση των πραγμάτων, προάγεις την κοινωνία της ζούγκλας, της παντελούς έλλειψης κοινωνικής αλλυλεγγύης, του εφησυχασμού και του κονφορμισμού. Ενός κομφορμισμού συνώνυμου της αντίληψης ότι η αλλαγή θα έρθει από μόνη της, ενώ οι υπόλοιποι θα πρέπει να κάτσουμε στα σαλονάκια μας ήσυχα κι ωραία, να δούμε τη Λαμπίρη μας, να πάμε στο μαγαζάκι μας και να κάνουμε και τη μικροκομπίνα μας απέναντι στο κράτος και όλα καλά.

Μόνο που εσείς κύριοι γεύεστε τα αποτελέσματα των κόπων άλλων, οι οποίοι δεν έκατσαν στο σαλονάκι τους παλιότερα. Και θα γευτείτε πιθανότατα και τα αποτελέσματα της τωρινής ή μιας μελλοντικής εξέγερσης, πάντοτε βέβαια καταδικάζοντάς την μετά βδελυγμίας.

Παιδιά συνεχίστε. Έχετε τη δύναμη μέχρι και την πολιτική στη Γαλλία να επηρεάσετε, στην Ελλαδίτσα θα κολλήσετε τώρα;

...βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σ' ό,τι σου τρώει την ψυχή...

7 comments:

ΠΑΥΛΟΣ said...

Μαζί σου Αρειανέ μου 1000%!!!

mahler76 said...

κι εγώ. καλά τα λές,

ProFyLaKtiKo said...

μ άρεσε το κείμενό σου :) εκφράζεις και δικές μου σκέψεις

Marvin said...

χαιρομαι που συμφωνειτε...

Dr_MAD said...

ήταν να έρθεις γι'αυτό και έγιναν όλα αυτά. πες το έτσι...

gay super hero said...

Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου προοδευτικό και αριστερό και καθόλου νεοφιλελεύθερο και συντηρητικό. Νομίζω όμως ότι όλη αυτή η θεοποίηση της "επαναστατικότητας" που έχουμε στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα βαθύτατα συντηρητικό αντανακλαστικό. Το οποίο έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη ιστορική εμπειρία μας (δηλ. την καταδίωξη των αντιστασιακών στη μετεμφυλιακή Ελλάδα). Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα με την Guardian όταν γράφει
"Greece has a long tradition of protest and resistance but less experience of concerted action to find solutions."

Επιπλέον θα καλωσόριζα κι εγώ την αντίδραση των νέων ανθρώπων στην παρακμή και την ατιμωρησία που βιώνουμε αν 1) είχαν κάποια συγκεκριμένα, σαφώς διαμορφωμένα αιτήματα και 2) αν έδειχναν το παραμικρό ενδιαφέρον για τη διαδικασία της παραγωγής γνώσης σε αυτή την κοινωνία πέραν του "παίρνουμε ένα χαρτί για να διοριστούμε κάπου". Δυστυχώς όταν βλέπω νέους ανθρώπους να ανέχονται εντελώς παθητικά τις καταστροφές πανεπιστημιακών σχολών, εξοπλισμού, βιβλιοθηκών κτλ. και να μην περιλαμβάνουν στα αιτήματά τους τίποτα που να έχει να κάνει με το περιεχόμενο της παιδείας στην Ελλάδα δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος για απολύτως τίποτα. Πότε έχεις ακούσει εσύ όλα αυτά τα νεολαιίστικα κινήματα να δραστηριοποιούνται έστω και για στοιχειώδη πράγματα όπως π.χ. η κατάργηση των θρησκευτικών ή η αγωγή σεξουαλικής υγείας στα σχολεία; Από που προκύπτει ότι αυτή η "επαναστικότητα" έχει στοιχειωδώς προοδευτική κατεύθυνση;

Θα σου πρότεινα να διαβάσεις αυτή την εξαιρετική συνέντευξη του "Κάιν" ο οποίος δεν έχει πλέον καμία ψευδαίσθηση για το τί μπορεί να αλλάξει η αυθόρμητη λαϊκή οργή.

http://digital.tanea.gr/Default.aspx?d=20081213&nid=10906223

PN said...

Δεν θα διαφωνήσω με το κειμενό σου σε καμιά περίπτωση, αλλά ταυτόχρονα θέλω να μείνω και λίγο σκεπτικός απέναντι σε αυτή τη στάση. Ο gay super hero το έθεσε πολύ σωστά και ο τίτλος της Guardian είναι όσο και αν δεν μας αρέσει η ουσία της κατάστασης.

Αυτό που λείπει από την όλη "εξέγερση" είναι ένα νόημα που θα μετουσιώνεται σε μια ιδεολογία. Η αδυναμία αυτή είναι ταυτόχρονα πρόβλημα της εν γένει πολιτικής στην Ελλάδα, αλλά και της ποιότητας της "εξέγερσης" σαν σύνολο.

Πρέπει να περιμένουμε μάλλον να δούμε που θα πάει όλη αυτή η κινητικότητα. Αν θα είναι δηλαδή και πάλι ένα βεγγαλικό που σκάει και μετά από λίγο ξεθυμαίνει μέχρι να εξαφανιστεί τελείως!!

Blog Widget by LinkWithin