Greek metal με θέα τη Ραφήνα!

Δεν μπορούσα να αρνηθώ στον αδερφό μου το να σχολιάσω το συγκεκριμένο βιντεο. Εξάλλου μόνο αυτός με διαβάζει προς το παρόν!

Ποιοί από εσάς θυμάστε το 80's hit "Κάνω μια ευχή"; Λοιπόν το συγκρότημα που το έγραψε, οι "Εξόριστοι" υπάρχει ακόμα, μόνο που ομολογουμένως διανύει μια περίοδο παρακμής, όπως θα παρατηρήσετε και στο βιντοκλίπ. Αν μη τι άλλο, το βίντεο αυτό είναι μια άριστη διαφήμιση των έργων υποδομής των τελευταίων κυβερνήσεων.

Βλέπουμε λοιπόν τον τεθλιμμένο πρωταγωνιστή να μπαίνει στο μετρό (ο Άγιος Αντώνιος δεν είναι; Διορθώστε με αν κάνω λάθος!) και να σκέφτεται την Βαγγελίτσα ανάμεσα σε φλόγες (πολύ κλισέ κατάντησε η φλόγα σε αυτό το blog). Χωρις λοιπόν να χτυπήσει εισητήριο, ο αλήτης, κατεβαίνει με το ασανσέρ των ανάπηρων και πατάει και με τις ποδάρες του στο κάγκελο! Παίρνει κάποιο τρένο που με μαγικό τρόπο τον βγάζει στη σύραγγα της αττικής οδού (άσχετο), απ'όπου και φτάνει κάπου στη Ραφήνα και αρχίζει να τραγουδάει. Στη συνέχεια, χωρίς καμία συνοχή πάλι, βλέπουμε το Ηρώδειο και πάλι την καλή του να του κάνει ναζακια του στυλ "Έλα βρε Κώστααααα". Ο ήλιος δύει, κάτι πουλιά πετάνε, η καλή του περπαταέι στην (πεζοδρομημένη) Διονυσίου Αεροπαγίτου και ξαφνικά νατος πάλι ο ήρωας μας αγκαλιά με μια άγκυρα με φόντο τη Ραφήνα. Η παρέλαση των άσχετων εικόνων συνεχίζεται με εναλλαγές κέντρου-παραλίας και με έναν άσχετο ασιάτη ντράμερ να παρεμβάλλεται, και φτάνουμε στη σκηνή του κιθαρίστα, ο οποίος ρίχνει ένα συγκινητικό σόλο, ποζάροντας στο πατρικό του στα Άνω Λιόσια, με την κουφή γιαγιά στο δίπλα δωμάτιο. Αυτό το σαλόνι έχει όμως τα πάντα: Τη σημαία του ροκ κάτω από τα μπιμπλό της θείτσας, τον πίνακα του θείου Ανάργυρου, έναν άσχετο αρχαίο στο παρασκήνιο, έναν άθλιο καναπέ και ένα air-condition! Πανδαισία! Μα πάνω από όλα είναι ο ίδιος ο κιθαρίστας, που νομίζεις ότι το έσκασε απο τη διαφήμιση του 118 118, ο οποίος έχει το θράσος να είναι ημίγυμνος.

Ο ήρωάς μας συνεχίζει τις διαδρομές στην πόλη: αυτή τη φορά μπαίνει στο Προαστιακό αλλά δυστυχώς δεν έχει ψιλά. Λεπτομέρειες θα μου πεις.Αλλάζει γνώμη και δεν μπαίνει στο τρένο και πάει ξανά στην παραλί για να κλωτσήσει τα χαλίκια. Ξαφνικά και στο άσχετο πάλι, βλέπουμε το Σούνιο, το κούτσουρο του τζακίου, την άγκυρα, τον άσχετο ντραμερ, μια καθαρίστρια του μετρό, τη Βαγγελίτσα στο Ηρώδειο και τον κιθαρίστα σε γκρο-πλαν, δηλαδή ξανααρχίζει το ακατανοήτο μείγμα μεγάλων έργων, τουριστικού οδηγού, αναμνήσεων και ποικίλων οργανοπαιχτών. Γιατι;;;;