Ανάψτε κάνα φως...

Θυμάστε εκείνες τις ταινίες της δεκαετίας του 80 που αναφέρονταν στη νεολαία και τους προβληματισμούς της; Εγώ μικρό ήμουνα τότε και θυμάμαι ότι όλη η γενιά μας είχε πειστεί σχεδόν ότι αφού μπούμε στο Λύκειο, αν και εφόσον αν γλιτώσουμε την κράτηση σε φυλακές ανηλίκων με Σάτυρο διοικήτη ο οποίος θα ασελγούσε στο αθώο κορμί μας, τα ενδεχόμενα για μας ήταν τα εξής:

α)Ότι θα γίνουμε όοοολοι αλήτες και θα καβαλάμε μηχανάκια για ψύλλου πήδημα, έχοντας απο πίσω μας χαζογκόμενες ντυμένες με φανταχτερά κίτρινα ή πορτοκαλί (ή και συνδυασμό)

β)Ότι θα γινόμασταν πρεζόνια και θα δέρναμε τη γριά μάνα μας (γιατί όλες οι μανάδες ήταν γριές;Η δικιά μου έιναι νεότατη!) να μας δώσει τα λεφτά του ΟΤΕ για τη δόση μας.

γ)Ότι έχοντας πολύ φτωχιά γριά μάνα θα μπλέξουμε σε συμμορία και θα ληστεύουμε ό,τι βρούμε μπροστά μας(παππούδες, γριούλες, εργοστάσια, ψιλικατζίδικα, όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω)

δ) Ότι όντας σε μια συμμορία θα παίζαμε ξύλο με άλλες συμμορίες κραδαίνοντας αλυσσίδες και φωνάζοντας "Με θυμάσαι ρε πούστη;"

ε) Ή, το πιο ξενέρωτο από όλα, θα είμασταν το φυτό της τάξης, απαραιτήτως παχουλό με γυαλιά και με έντονη μουροχαυλίαση και τόσο βαρετό που δεν θα του μίλαγε ούτε ο αυτόματος τηλεφωνητής του.

Ευτυχώς δεν γίναμε...

Το πιο αστείο στις ταινίες αυτές είναι και μια ηθικοπλαστική ακτίδα στο σενάριο, συνήθως με τη μορφή ξενέρωτης και αγάμητης χαμηλοβλεπούσας μαθήτριας, η οποία προσπαθεί να φέρει τους συμμαθητές της στον ίσιο δρόμο, της αρετής και της γνώσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ακόλουθο. Στο ρόλο της αγάμητης η Βάσια Παναγοπούλου.




Η νεαρά Ειρήνη λοιπόν, με στεντόρεια φωνή και με λάμψη στο βλέμμα που θα ζήλευε και η κυρία Λουκά, καλεί τους φίλους της, οι οποίοι σουλατσάρουν ανέμελοι σε ένα παγοδρόμιο, να έρθουν στο φως και να φύγουν από το σκοτάδι, γιατί τους καλέι ο Χριστός. Εντωμεταξύ από τον ενθουσιασμό της να κάνει κήρυγμα μπαίνει στην πίστα με τα παπούτσια , πώς δε σαβουριάστηκε απορία τό'χω. Τέλοςπαντων. Τους λέει λοιπόν ότι είναι κοπάδι (ωραίο επιχείρημα, μπράβο, όλους θα τους μαζέψεις) και μπουκάρει στο ρεφρέν σαν γνήσια τραγουδίστρια ροκ όπερας, με δραματικές κινήσεις μες στην αυτοπεποίθηση και με δεύτερη φωνή τον Meatloaf-Γαρδέλη να ωρύεται λες και του κάνουν κλύσμα (γιαυτό φωνάζει και βοήθεια μάλλον). Χτυπίεται λοιπόν η Ειρήνη, απλώνει χέρια,πόδια, στα αποτέτοια τους οι skaters, λικνίζονται ανέμελα υπό της discoμπάλας (ελαφρώς άσχετη για παγοδρόμιο, δε νομίζετε;). Ο Bruce Springsteen-Γαρδέλης συνεχίζει τις άναρθρες κραυγές (τώρα σφίγγεται πιο πολύ, μάλλον του κάνουν περιτομή) ενώ η Ειρήνη αρχίζει να τσιμπαέι τους φίλους της έναν-έναν και να χορεύουνε τρενάκι (άσχετο επίσης). Έτσι όπως είναι πιασμένοι όλοι, τους αρπάζει, τους φοράει αλυσσίδες και τους δένει πίσω από τη βέσπα του καμικάζι-Γαρδέλη για να τους πάει κακήν κακώς στην εκκλησία, για να γνωρίσουν την αλήθεια και τη χαρά με το ζόρι.
Μεταφερόμαστε στην εκκλησία τώρα, όπου ένα μάτσο θείτσες και γεροντάκια ψάλλουν ευλαβικά, και παράλληλα κάνουν και γέφυρα μεταξύ των ρεφρέν. Ο παπάς τους διευθύνει ως άλλος Κάραγιαν για να μη χάσουν το ίσο, και το τρελό παρεάκι καταφτάνει στο ναό να εκκλησιαστεί. Με ένα τρομερό φινάλε, και με αλλεπάλληλα γκρο πλαν στην κυρα-Μαρίκα στην πρώτη σειρά (πλήρωσε κάτι παραπάνω γιαυτό είμαι σίγουρος!) η τρελή παρέα μπουκάρει στο ναό και κουτρουβαλιάζεται πρώτο τραπέζι πίστα. Φαντάζομαι ακολούθησαν κλασσικές ατάκες θείτσας, όπως, ααα, τσ τσ τσ, παλιόπαιδα, αλήτες, σαλτιμπάγκοι και τα τοιαύτα, αλλά κοπήκαν στο μοντάζ!

Τι Dangerous minds και αηδίες μου λες εσύ μετά, εδώ είναι η ουσία!

ΥΓ:Τιμής ένεκεν στον gsus, ιδού το λινκ με τον σχολιασμό του για το ίδιο βιντεάκι!