Θεοθεοθεοθεο δεσελενε....

Μετά από μέρες blogικής αδράνειας (και μετά από αίτημα των πολυπληθών αναγνωστών μου) αποφάσισα να επιστρέψω στην blogοσφαιρα με δοξα και τιμή! Και μάλιστα με νέο αφιέρωμα: Ελληνική Eurovision. Κάνοντας τις ψαχτικές μου στα συναφή βιντεάκια, διαπίστωσα ότι κάποια από αυτά είναι επιεικώς γραφικά, και οπότε σκέφτηκα... This is a job...for Marvin-man!

Πρώτος σταθμός ένα αρκετά υπερτιμημένο τραγούδι κατά τη γνώμη μου (και ξέρω ότι θα δημιουργήσω θύελλα αντιδράσεων, αλλά δε με νοιάζει κιόλας). Ο Σωκράτης λοιπόν, του οποίου δεν του έφταναν ό,τι του κάναν οι συμπατριώτες του, του έμελλε να πάθει και τούτο:να μάθει δηλαδή ότι είναι σούπερ σταρ! Ε σου λέει μόνο ο Jesus Christ θα είναι σούπερ σταρ; Τι δηλαδή, να μην προωθήσουμε και εμείς ένα εγχώριο προιόν στο σταρ σύστεμ; Ευτυχώς δηλαδή που δεν τον είπανε και εθνικό σταρ, θα τον έσουρνε στα δικαστήρια ο Ευαγγελόπουλος , και τον Σωκράτη, και τη στιχουργό, και την Ελπίδα και τη θεία της Ελπίδας μη σου πω.

Γι να είμαι δίκαιος όμως, τα δυνατά σημεία του τραγουδιού είναι σιγουρα η φωνή της Ελπίδας και η μουσική. Όσο για τους στίχους... φέρτε μου το περίστροφο...




Ξεκινάει λοιπόν το live της Eurovision με απόλυτα 70's αισθητική: Ο Ζορμπάς σε midi και ένας ασβεστομένος τύπος πάνω σε μία ζωγραφιστή κολώνα να παριστάνει τον δισκοβόλο. Κάνοντας κάτι ασυνάρτητες κινήσεις μεταξύ συρτακίου, Λίμνης των Κύκνων και αερόμπικ, τελικά ρίχνει τον δίσκο και σπάει κάτι ο αλήτης. Τζα! κάνουν πίσω από τους κίονες μια νεαρή Εβραιοπούλα και το Εβραϊκό alter ego του Θοδωρή Δρακάκη. Η φαντασμαγορία τελειώνει και ο Lefteris Halkiadakis ανεβαίνει στο podium.
Και να οι καλλιτέχνες! Σε ένα σκηνικό εμφανώς επηρεασμένο από το Star Trek, τόσο που νομίζεις ότι μόλις διακτινίστηκαν από τον γαλαξία GJU-60, αρχίζουν θεαματικά το τραγούδι με το κλασικό θεοθεοθεοθεο. Μάλιστα, στην πρώτη στροφή σε κάθε "θεο" γυρίζει και από ενας β-φωνης, ενώ στη δεύτερη στροφή σε κάθε "κερια" σκύβουν ρυθμικά σαν να πάθανε λουμπάγκο ο ένας μετά τον άλλο. Θεαματικό! Το χορευτικό συνεχίζει, μια δεξιάααα, μια αριστεράαααα, μια κέντρο και το χέρι στον αέρα. Τα δε ρούχα είναι απλά καθημερινά χιτώνια, που κρεμιούνται ωραιότατα και σαν κουρτίνες εαν χρειαστεί. Της Ελπίδας μάλιστα είναι κάπως πιο πλουσιοπάροχο, κρέμονται τα μανίκια έτσι μπουγιαδόρικα. Μα τι βλέπω; Ποια είναι η νεαρά με το μαλλί αλά Φάρα Φόσετ; Μην είναι η Πωλίνα; Και η αποδώ νεαρά; Με το μαλλί της Σελήνης; Μήπως είναι η Λία Βίσση; Ε ναι λοιπόν, αυτές είναι. Όσο για τους ακούρευτους-αξύριστους κυρίους αγνοώ την ταυτότητα τους, μήπως μπορεί κανείς να με βοηθήσει;

Κουπλέ τώρα και η Ελπίδα γυρίζει αργά και νωχελικά προς τα εμάς , με το ύφος του δανειολήπτη που του πήρε η τράπεζα το σπίτι. Οι β-φωνήδες μάς γυρνάνε την πλάτη αλλά όχι για πολύ, καθώς στη συνέχεια κάνουν ένα πρόχειρο τρενάκι, ενώ η Ελπίδα μας ενημερώνει ότι ο Σωκράτης είναι άγιο φως. Που και που πετάγονται να μας θυμίσουν ότι ο Σωκράτης είναι και σουπερ σταρ, αλλά αμέσως ξαναγυρνάνε στη δουλειά τους. Ρεφρεν ξανά και οι β-φωνήδες συνοδεύουν την Ελπίδα με ένα αμίμητο ουουουου, λες και έχει πανσέληνο και αφιονίστηκαν οι Λυκανθρωποι. Μια πόζα τελείως Άγγελοι του Τσάρλι και αρχίζουνε πάλι τα αριστερά-δεξιά-λουμπάγκο μπρος-λουμπάγκο πίσω. Το χορευτικό συνεχίζει ομοιοτρόπως, με την Πωλίνα να ανεμίζει τον χιτώνα της απειλητικά και να λέει "Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ" σαν να λέει "πίσω και σας έφαγα", ενώ οι στίχοι ανακατεύουν ασυνάρτητα φιλοσόφους, θεούς, Πόντιους Πιλάτους, σουπερ σταρς, κεριά και λιβάνια (γιατί κυρία Τσώτου μου;), πάντα με τη συνοδεία των λύκων της στέπας που αλυχτάνε αγριεμένα.

Και μετά τους πείραξε ο Ρακιντζής με το ρυθμικό χορευτικό του...

ΥΓ: Η συγκεκριμένη Euorvision θα έπρεπε να ήταν η αποθέωση της γραφικότητας, αν σκεφτεις οτι την ίδια χρονία παρουσιάστηκε το Dschinghis Khan (Τζεγκινς Χαν), κλασσική 70's γκλιττερογλαμουρια!