Μα τι αϊτός είσαι εσύ...

Αρκετά με τα ποιοτικά ποστ τις τελευταίες μέρες! Καιρός να ξαναρίξω το επίπεδο! (πιο χαμηλά δεν πάει, πιστέψτε με!)

Ο γιος του αετού




Τι να πω και τι να μολογήσω για το συγκεκριμένο βιντεάκι....

Ξεκινάμε με μια μακρυμαλλούσα οπλισμένη μπουρεκομπεμπέκα, η οποία θα μας απασχολήσει σε λίγο. Στη συνέχεια βλέπουμε τον γιό του αετού, τον βασιλιά του κόσμου, ο οποιός, κρίνοντας από το φιζίκ μου κάνει κάτι σε καντινιέρη που μόλις πούλησε την τελευταία ζαμπονοτυρόπιτα και έπιασε το τραγούδι. Φώναξε και την ξαδέρφη του τη Λουκία, έτσι για να έχει και μια αιθέρια παρουσία το βιντεοκλίπ (ο θεός να την κάνει) και ιδού το αριστούργημα. Ο αιτός λοιπόν πέταγε πολύ ψηλά, και μας το δείχνει με πόζα λές και απαγγέλλει Κική Δημουλά, ενώ δεν κοιτούσε χαμηλά. Έτσι δεν πρόσεξε τη Λουκία που λιαζότανε ξένοιαστα, σαν τις φάλαινες που ξέβρασε το κύμα. (Τα σωστικά συνεργεία της Greenpeace που έσπευσαν στο σημείο κόπηκαν στο μοντάζ). Έτσι βρήκε ευκαιρία και αυτή, έβγαλε τη Μπερετα και μπανγκ μπανγκ, πάει, τον λάβωσε τον αετό (και γελαέι και σαν ηλίθια, σιγά μαντάμ, έτσι κάνουν τα καψούλια, δεν έχεις ξανακούσει;). Τον βρίσκει στο λαιμό προφανώς και ο αετός σφίγγεται λίγο και σωριάζεται (προσεχτικά πάντα, μη φάμε και τα μούτρα μας), ενώ η Λουκία Λούκ τον κοιτάει με το ύφος του Τζον Γουέιν αφού είχε ξεπαστρέψει έναν καταυλισμό Τσερόκι (Ινδιάνων, όχι τζιπ).

Ο καλλιτέχνης,προφυλαγμένος στα βραχάκια μη τού'ρθει κι άλλη, μας εξιστορεί τον πόνο του αϊτού με χειρονομίες του στυλ "Πάλι δε μαγείρεψες μωρή το στανιό μου", ενώ άσχετοι αετοί πάνε κι έρχονται ολόγυρα. Δυστυχώς όμως η Λουκία τον ανακαλύπτει και του χαμογελάει προκλήτικα, εδώ κρύφτηκες βρε πούστη, τώρα θα σου δειξω, ενώ το κακόμοιρο το αετόπουλο κρύβεται τρομαγμένο πίσω απ τα βραχάκια.

Μη μου πείτε ότι δε σας συγκίνησε η ιστορία;

Και επειδή ξέρω οτι τον λατρέψατε τον καλλιτέχνη, απολαύστε και το παρακάτω βιντεάκι που εντόπισα, πιο κουλερ λοκάλ αυτό, με 11χρονες καραγκουνίτσες να χορεύουν γύρω γύρω με πολύχρομες μπροστομούνες, που λένε και στο χωριό μου.



Στη Βεργινα και στην Έδεσσα
με χρυσό κι ασήμι σ'εδεσα
και μια Κυριακή στη Νάουσα
Πήγαμε και σε στεφάνωσα (άρα έγινε ο κουμπάρος τελικά;Δεν κατάλαβα)