Μεσαιωνικές εμμονές

Ψάχνοντας για άλλη μια φορά στα αθάνατα ελληνικά βιντεοκλιπια διαπίστωσα ότι κάποια έποχη κόντεψε να γίνει μόδα μια αισθητική τύπου μεσαίωνας-ρενεσάνς ένα πράμα, με μπόλικες πανοπλίες, άλογα και μικρές βοσκοπούλες. Σας παραθέτω λοιπόν δύο χαρακτηριστικά βίντεο εκείνης της εποχής για να βγάλετε και σεις τα συμπεράσματά σας



Ο μικρός Μιχάλης λοιπόν διαβαζει Κλασσικά Εικονογραφημένα μπροστά στον καθρέφτη της γιαγιάς του, ο οποίος είναι έξω στον κήπο για αδιευκρίνιστο λόγο. Από μικρός είχε προτιμηση στα ιπποτικά και τα διάβαζε ανελλειπώς, παρά τις προσεκτικές συμβούλες της γιαγιάς του (Αστα μανάρι μ θα σου κουρκουτιάσουν το μυαλό, πήγαινε να παίξεις μπάλα με τα άλλα παιδια). Τι να πεις και συ γιαγιά, το κακό έγινε. Την είδε ιππότης ο Μιχάλης, βούτηξε και ένα άλογο από τον Μηνά τον αγωγιάτη, βρήκε και ένα σπαθί στο γιουσουρούμ, του τη βίδωσε, δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Και να και η χρήση του καθρέφτη βρε: να κάνει πρακτις ο Λανσελότος. Ευτυχώς όμως στην πορεία κατάλαβε ότι ιππότης με το τζιν ως το βυζί δε λέει, οπότε πετάχτηκε ξανά στο γιουσουρούμ και πήρε και μια πανοπλία φούστα-μπλούζα, να κάνει τη δουλειά του.

Ως γνωστόν, κάθε ιππότης που σέβεται τον εαυτό του έχει και μια ιερή αποστολή. Οι επιλογές όμως είναι περιορισμένες, πχ αποστολή είναι να σφάξει όλους τους μουσουλμάνους, να βρει το Άγιο Δισκοπότηρο ή να κλέψει κάποια γκόμενα από άλλο ιππότη. Ο δικός μας εδώ διάλεξε τη γκόμενα, γιατί τα άλλα προαπαιτούν ταξίδι και τον ζαλίζουν τα αεροπλάνα. Αρχίζει λοιπόν να σκαρφαλώνει μάντρες, τις οποίες γκρεμίζει κιόλας ο μαντράχαλος, ένω ένα κομμάτι της πανοπλίας ανεμίζει και χτυπάει ανελέητα το πουλί του, φλαπ φλαπ. Στο μεταξύ,η γκόμενα που φαντάζεται, η οποία θυμίζει επικίνδυνα την Καλή Φέρρη, έχει ξαπλώσει πάνω σε ένα δέντρο και χαίρεται μόνη της με κάτι κολλιέ στα μούτρα, σαν δεμένη να ναι, δεν καταλαβαίνω ο άνθρωπος ...

Ο Μιχάλης φτάνει στο μέγαρο της Πλακεντίας ή σε κάτι παρόμοιο και κρατάει το σπαθί σαν εξαπτέρυγο, χωρίς να είναι σίγουρος τι πήγε να κάνει εκεί. Έχω την αίσθηση ότι παραβιάζει κιόλας την πόρτα με το σπαθί και τρέχει απάνω να βρει την καλή του. Τι κακή τύχη όμως που είχαν γυναίκα εκείνη τη μέρα και μόλις είχε σφουγγαρίσει; Γλύστρισε κι αυτός από το βάρος, πάει να πιαστει από το γιούκα, τίποτα, σαβουριάζεται. Τέλοσπάντων φτάνει με τα χίλια ζόρια και εμφανίζεται μπροστά στην οικογένεια που έτρωγε το στιφάδο της, ενώ η πανοπλία συνεχιζει τα φλάπα-φλουπα στο ευαίσθητο σημείο. Ο κυρ- Αριστείδης όμως είναι από χουριό και δε χαμπαριάζει, οπότε τον πετάει έξω κι αυτόν και τη σαβούρα του, ενώ μετά η οικογένεια αρχίζει το κουτσομπολιό "Αχ αυτό το παιδί της Χαρούλας, δυό μέτρα άντρας κριμα να βγεί έτσι ζαβό. Αλλά από μικρό το βλεπα εγώ, μη κοιτάς που δε μιλάω..."

Ο Μιχάλης ζωχαδιασμένος καθαρίζει τον κάμεραμαν, πώς να αντισταθεί ο μαύρος με ένα έρμο steadycam, και αναζητά άλλους τρόπους να αρπάξει την καλή του, για να αρπάξει τελικά δυο τρεις ξεγυρισμένες σκουπιές. Εμ που πάς βρε κακομοίρη;;; Πάλι με τα Κλασσικά στο χέρι έμεινες... Άντε τώρα, δες τι έκανε ο αποκάτω μπας και πάρεις κανα μάθημα.




Πιο μεταφυσική η προσέγγιση σε αυτό το βίντεο. Ίσως και γιαυτό να την έριξε την γκόμενα. Ξεκινάμε με αστραπές, βροντές, φεγγάρια κτλ, πολύ πιασάρικη σεκάνς για τα βιντεοκλιπ της εποχής, και τον Δάντη να κάνει το σκιάχτρο (δε χρειάζεται καλέ μου, θα βρέξει, δεν το βλέπεις; δε θα έρθουν πουλια). Μαζεύεται μέσα τελικά και ξαγρυπνά πάνω από μια βίβλος-ειντούτη; και σπάει το κεφάλι του να θυμηθεί που την ξέρει την γκόμενα που πήδηξε πριν λίγο. Μην την έχει ξαναπάρει; μην του'φερνε τα κοινόχρηστα παλιά; μηπως πηγαίνανε μαζί αγγλικά; μήπως δούλευε ταμίας στο Βερόπουλο; Τον παίρνει χαμπάρι η Λίτσα και πλησιάζει, και τότε αυτός αρχίζει τις γαλιφιές περί προηγούμενης ζωής και άλλες τέτοιες μπούρδες. Ανάβει και αυτή και πάει και του κάθεται, πάνω ακριβώς που το τραγούδι λέει κάτι για επαφή. Κατάλαβες; Δεν ειναι τυχαίο

Στην προηγούμενη ζωή λοιπόν η Λίτσα είναι μια ταπεινή χωριατοπούλα ονόματι Γερτρούδη ενώ ο Χρήστος ένας ένδοξος ιππότης ονόματι Χριστιανός (σιγά μην άλλαζε το όνομα), με νταντελωτά πουκάμισα και την πάλαι ποτέ χαίτη του Ρόκκου. Στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο ο Χριστιανός γυρίζει από μια σταυροφορία τρώγωντας ένα μήλο και η Γερτρούδη πεταρίζει από την χαρά της, γιατί επιτέλους το γύρισε στην υγιεινή διατροφή. Μετά αρχίζουν να κυνηγιούνται εντελώς κλισεδιάρικα και κρυβονται σε κάτι πουρνάρια και αγριομολόχες να χαρούν τον έρωτα τους.

Ο Χρήστος συνεχίζει τη διήγηση και η Λίτσα ακούει εκστασιασμένη, ενώ ένα άσχετο μάτι εμφανίζεται κατά καιρούς που δεν ξέρω και σε ποιον ανήκει, μπρρρρ ανατρίχιασα. Τώρα της λέει για τότε που τους την πέσανε κάτι κλεφταρματωλοί την ώρα που χαριεντίζονταν, ένας πιο κίνκυ με δερμάτινα και καρφιά και ένας πιο προς γυφτος θα έλεγες. Ο ηρωικός ιππότης έβγαλε το τεράααααστιο σπαθί του (γιατί το μέγεθος μετράει, έστω κι αν είναι από αφρολέξ) και καθάρισε τον έναν, γονάτισε δίπλα του και άρχισε τα σπαστικά του χαιλάντερ, στο τέλος θα μείνει μόνο ένας και τα γνωστά, ενώ ο άλος μάλλον την κοπάνισε. Φουντώνει πάλι η Λίτσα, τον βάζει κάτω για έναν ακόμη γύρο. Ε άδικο έχει που της λέει όλες αυτές τις παπαριές; Τα θέλει ο κώλος της...

Και ζήσανε αυτοί καλά, και εμείς τα ίδια...