Ένας ογκόλιθος της ελληνικής δισκογραφίας

Τις προάλλες έλαβα ένα (καθυστερημένο είναι η αλήθεια) σχόλιο σε ένα παλιότερό μου ποστ το οποίο ζηταει και από εμένα αλλά και από όλους εσάς να πάμε στο website του σπουδαίου Νότη Βολανάκη και να ζητήσουμε γονυπετώς συγγνώμη για αυτά που γράψαμε και σχολιάσαμε στο εν λόγω ποστ.

Αγαπητέ ανώνυμε,

Νομίζω ότι παρεξήγησες τις προθέσεις μου. Σου φαίνομαι εγώ άνθρωπος που δεν εκτιμάει το γνήσιο ταλέντο; Πίστεψες ποτέ ότι έχω κάτι εναντίον του τροβαδούρου της αγάπης Νοτη Βολανάκη, του ανθρώπου που κάνει τη δική του επανάσταση κόντρα στο μουσικό κατεστημένο της χώρας; Σε διαβεβαιώ πως και εγώ και οι αναγνώστες μου (είναι όλοι πολύ καλά παιδιά, τρώνε και όλο το φαι τους, στο λέω με βεβαιότητα) αναγνωρίζουμε στο ακέραιο την τεράστια προσφορά του στον πολιτισμό μας. Και για να στο αποδείξω, σου ετοίμασα ένα μικρό αφιέρωμα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του,αφου πρωτα όμως σας παρουσιάσω σε αποκλειστικότητα το πρώτο του στιχουργικό πόνημα, σε ηλικία μόλις 10 ετων (συμφωνα με την ιστοσελιδα του
http://www.volanakis.gr/) για το μάθημα της Γεωγραφίας. Το εργο αυτο δικαιολογημένα του έδωσε τον τιτλο του ποιητη του σχολειου:


" Έρημος είναι η μισή,
η άλλη είν' πεδιάδα
τριπλάσια στον πλυθυσμό
είναι απ' την Ελλάδα.
Τον Νείλο έχει ποταμό
την κάνει ευφοροτάτη,
βγάζει σιτάρι και καπνό
μαγειρικό αλάτι,
η διόρυγα της στο Σουέζ
ωρίζει την Ασία
και βοηθά πάρα πολύ
εις την ναυσιπλοΐα..."


Φίλε ανώνυμε, αγαπητοί αναγνώστες, η στιγμή που όλοι περιμένατε: Φορέστε τις ωτασπίδες σας και ετοιμαστείτε για ένα σύντομο μουσικό ταξίδι στον κόσμο του ονείρου, με τη μαγευτική φωνή του Νότη. Απολαύστε:

Το δάκρυ της μετανάστριας





Ο τραγουδοποιός Νότης γράφει και ερμηνεύει ένα βαθυστόχαστο τραγούδι-κατάθεση για τα βάσανα της μέσης μετανάστριας, στημένος μπροστά σε εναλλασσόμενες εικόνες μεταναστών, βεδουίνων, πεινασμένων παιδιών της αφρικής, προσφύγων και άλλων άσχετων φωτο, τις οποίες βρήκε προφανώς μαζεμένες στο website της Action Aid και σου λέει σχετικές θα ναι ας τις βάλω, που να ψάχνω τωρα για άλλες. Αυτό βέβαια που κάνει πιο έντονο το συναίσθημα είναι η κινησιολογία του καλλιτέχνη, ο οποίος μένοντας πιο ακίνητος κι από το Έβερεστ μιλάει κατευθείαν στην ψυχή μας για το δράμα της μετανάστριας. Τίγκα στο προβλημα όμως η κακομοίρα, λεφτα δεν εχει, εξωση της κανουν, γκομενο δεν προκαμει, παλιοζωη αστα...Από μπουζουκλερί το γυρίζουμε σε μπόλιγουντ και θρηνούμε για τις συμφορες του πρόσφυγα, ενώ καπου εδω βγαινει ο Ξανθοπουλος με τον Βασιλακη Καιλα και την τυφλη αδερφουλα του. Αν το βρισκετε ασυναρτητο, απλα δεν καταλαβαινετε απο υψηλη ποιηση, ενταξει;


Τάνια




Φουρ φουρ τα βελούδα και κάτι πιτσιλιές επάνω, μη με ρωτήσετε σε τι με παραπέμπουν γιατί με διαβαζουν και παιδιά, και η πολλαπλή Τάνια στην ιστορική διαφήμιση του Πατιστα ετοιμαζεται να χορέψει το Σαουντρακ του Ροκυ. Δένει μαλλί, λύνει μαλλί βαριεστημένα με φοντο τα visualisations του media player,ισιώνει το καλτσόν και λικνίζεται στο οριεντάλι, ποιος ροκυ και αηδίες αντε να τελειώνουμε.Να και ο Νοτης σε βάρβαρο γκρο με το προγούλι να ξεχειλίζει οχι μόνο απο το κάδρο αλλά και από την οθόνη του πισι (καντε πιο κει τον καφε θα σας τον χύσει) και με αλλοιωμενη φωνή (γιατί καλύτερη είναι η Σερ;). Η Tάνια λοιπον είναι πρώτη, αστέρι, κούκλα και κάτι άλλο που δεν πιάνω, χέρι, Μαίρη, φέρι κι αντίο στα λίπη, κάτι τετοιο. Ρεφρέν με το Νότη να δυσκολεύεται να ισορροπήσει απο τα τσίπουρα και να πηγαινοέρχεται σαν πιονάκι του Subbuteo ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο οτοκιού για να μην του ξεφύγει κανένα χάρισμα της Τάνιας. Κουπλέ με τον Νοτη να κλωνοποιείται και να μπαίνει ο ίδιος στην διαφήμιση του Πατίστα, ευτυχώς που έχει κλείσει ο Πατίστας γιατί άντε να πουλήσεις αντιρυτιδικές με τον Νοτη μοντελο. Παμ' παρακάτω

Και τι δε θά'δινα




Ρολογάκι από Ηφαίστου και Ασωμάτων γωνία με τους δύο δέιχτες μόνο να γυρίζουν (εμ τι περιμένεις, ενα πεντακοσάρικο έκανε) και η στεντικαμ να περιτριγυρίζει απειλητικά τον Νότη. Σκηνές τσοντούλας από πισω και ο Νότις βουρτσίζει τα δόντια με το μικρόφωνο. Μια Νταλική αγωνία για τον χρόνο τον κατακυριεύει και ψάχνει την καλή του, ενώ το δράμα του αντικατοπτρίζεται στα δραματικά πλάνα του σε σεπια και σε συγκλονιστικα στιγμιότυπα από την υπερπαραγωγή "Η τροτέζα κι ο αχθοφόρος"

Αναστάτωση



Πιο τσαχπίνης εδώ ο Νότης χορεύει μαζί με το ουρί (της κολάσεως επί του προκειμένου) που σιγοτσιτσιρίζεται στη θράκα φορώντας ένα παντελόνι της Έλενας Βέντη, αλλά μολαταύτα συνεχίζει να λικνίζεται γιατί πάνω απόλα είναι καλλιτέχνις και θα πεθάνει στο σανίδι. Ο Νότης μας εντυπωσιάζει με τις φιγούρες που παραπέμπουν σε ανεπίδεκτο πελάτη ινστιτούτου αδυνατίσματος που κανει τζόκινγκ μεχρι να γυρίσει ο γυμναστης την πλάτη. Ιιιιιι καλέ το κορίτσι βγάλτε το από εκεί άρχισαν να λιώνουν τα χείλη της!


Φίλε μου DJ



Λοιπόν Νότη τώρα θα σε απιθώσουμε εδώ να κάτσεις ήσυχος ήσυχος και μην ενοχλείς τα άλλα παιδάκια ενταξει; Κάθεται όμως δεν μπορείτε να πείτε. Καπου εκεί στο 1.00 τον πιάνει μια δυσφορία ένα πράγμα και στραβώνει λίγο και, από τη τσαντίλα πιάνει το μικρόφωνο και τα βάζει με τον ντιτζεη, τι του εκανε ο ανθρωπος εκει που εβαζε τα σιντι του; Βάλε ένα τραγούδι στην καρδιά λουλούδι (α;), βάλε να τα πιούμε να μερακλωθούμε, στο λαιμό του θα τον πάρει τον άνθρωπο, θα χάσει τη δουλίτσα του και ντε να σε παρουν ξανα ε κλαμπ αμα βγει βρώμα οτι μεθοκοπάς, είναι μικρός ο κόσμος της νύχτας. Και μετα του την πεφτει ελαφρως, ενω σκάνε απροειδοποίητα σαμπλακια από Another one bites the dust και Blue Monday,δεν το σχολιάζω.

Να ανοίξει η Αγια Σοφια



Αφιερωμένο σε όσους λαχταρούν να πάρουμε την πόλη Παναγιά μου και την Αγιά Σοφιά (πολσεμαννεν σε σενα αναφερομαι), ένα μικρό οδοιπορικό στο Μέγα μοναστήρι. Μια κυρία βάζει το δάχτυλό της κάπου, δεν ξέρω τι ν τουτο, και ο Νότης μας κοιτάει απορημένα και προσπαθεί μάταια να θυμηθεί τους στίχους γιατί έχει χαλάσει το οτοκιού. Στη συνέχεια πετάει και μια τουρκική βερσιόν, πάντα στο πνεύμα της συναδέλφωσης των λαών (αφού πάρουμε την Πόλη μετά να συναδελφωθούμε εννοείται) με φόντο την Αγια Σοφια χωρίς τους μιναρέδες (courtesy Μιχάλη Ρακιντζη).

Λοιπόν αγαπητέ ανώνυμε; Όχι πες έχει κάνει άλλο μπλογκ τέτοιο αφιέρωμα στον Νότη; ΟΧΙ ΠΕΣ!

ΥΓ: Αφιερωμένο στον Revqueer, γιατί ξέρει να εκτιμάει την καλή ελληνική μουσική