06/04/2008

... πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι...




Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να ξυπνήσω από την πολιτιστική χειμερία νάρκη των τελευταίων μηνών, η οποία οφείλεται αφενός στο ότι δεν έχω χρόνο και χρήμα φέτος, και αφετέρου στο ότι δεν έχω ακούσει και πολλά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν μου ήρθε η πρόσκληση για να παρακολουθήσω το ανέβασμα του "Μονογράμματος" του Ελύτη σε μια δραματοποιημένη εκδοχή με μουσική και χορό. Από ενδιαφέρον και απο περιέργεια, γιατί το "Μονόγραμμα" είναι αγαπημένο ποίημα και μου άρεσε η ιδέα της δραματοποίησής του, αλλά και επειδή ο Νίκολας ο Σπηλιωτόπουλος που έγραψε τη μουσική είναι φίλος μου και με προσκάλεσε, έσπευσα να το παρακολουθήσω και θα ήθελα να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου.

Η παράσταση ήταν τουλάχιστον καθηλωτική. Το πιάνο του Νικόλα έδενε αρμονικά με το λόγο του Ελύτη και απέδιδε με επιτυχία τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του ποιήματος, ενώ οι χορογραφία του Ηρακλή του Μπριασούλη πετύχαινε να αφηγηθεί όσα ο ποιητής δεν γράφει και αφήνει να εννοηθούν, κι έτσι ένιωθα ότι παρακολουθούσαμε την ιστορία του τραγικού αυτού ζευγαριού στο οποίο αναφέρεται το ποίημα, τις ευτυχισμένες τους στιγμές, τις δυσκολίες, το όταν έκαναν έρωτα, τις στιγμές του αποχωρισμού. Πολύ καλές και οι τέσσερις κοπέλες που χόρεψαν στην παράσταση. Τελευταία άφησα την εκπληκτική απαγγελία-ερμηνεία του Ηρακλή, που σε ορισμένες στιγμές πραγματικά με συγκίνησε, γιατί κατάφερνε να ταυτιστεί με το αφηγούμενο πρόσωπο και οι εκφράσεις του αποτύπωναν όμορφα την τραγωδία που περιγράφεται στο "Μονόγραμμα".

Συγχαρητήρια στα παιδιά για την προσπάθειά τους. Το να καταπιαστείς με τον Ελύτη και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο σίγουρα δεν είναι εύκολο έργο. Θέλουμε κι άλλα! Δυστυχώς και οι ίδιοι δεν ξέρουν πότε θα το ξανα-ανεβάσουν στην Αθήνα, αλλιώς θα σας έλεγα να πάτε! Σας αφήνω με μερικούς αγαπημένους στίχους:

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά



Έχει γράψει ποτέ άλλος παρόμοια για την αγάπη;

Ολόκληρο το ποίημα εδώ

5 comments:

ΠΑΥΛΟΣ said...

Κρίμα που δεν το πήρα είδηση όταν είχε ανέβει στην Αθήνα. Όσο για το ποίημα, τι να πω, απλά συγκλονιστικό.

Aviator said...

Θα συμφωνήσω με τον Pavlos. Τις καλησπέρες μου!

Soula said...

Αχ!Mου ξυπνάνε μνήμες....
Πριν ένα χρόνο παρακολούθησα μια παράσταση με δραματοποιημένα ποιήματα του Ελύτη.
Ο σκηνοθέτς ελλείψει ηθοποιών πρέπει να βγήκε στη λαϊκη και να ψώνισε μερικούς γιατί τέτοια αγγούρια μόνο εκεί βρίσκεις.
Η δε πιανίστα που συνόδευε...χάλια! Φεύγαν νότες, ο ρυθμός κάπου είχε κρυφτεί και δεν τον έβρισκε η καημένη.
Το γέλιο που έριξα δεν περιγράφεται.
Χίλιες φορές στη Ντενίση!!!

If...ιγένεια said...

Εύγε..

Nikos said...

Εμένα τα ποιήματα με αφήνουν παγερά αδιάφορο πλέον. Έχω γίνει πολύ..πεζός..χαχαχα

Blog Widget by LinkWithin