Σε σκεφτόμουν όλη μέρα

Άλλη μια συγκινητική ιστορία δύο νέων που αγαπήθηκαν αλλά η αγάπη αυτή είχε τραγικό τέλος..



Βρισκόμαστε κάπου στην δεκαετία του '60, σε ένα από τα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ, όπου πτωχές πλην τίμιες εργαζόμενες βγάζουν το σκληρά δουλεμένο (πλην τίμιο) μεροκάματό τους απαντώντας στις κλήσεις των καραβοτσακισμένων ναυτικών μας από τη Μπαρμπαριά, το Τούνεζι κι άλλα μακρινά μέρη στην Αραπιά. Ας δούμε όμως τους πρωταγωνιστές αυτής της πραγματικά συγκινητικής ερωτικής ιστορίας

Η Μαρια:Πτωχή πλην απεριόριστα τίμια νεανίδα που πατάει κουμπιά, βγαζει καλώδια,σημειώνει σε χαρτάκια, στέλνει τηλεγραφήματα με περισσή χάρη, ενώ στα κλεφτά ρίχνει και μια ματιά στο Ρομάντζο, να μάθει αν τελικά η Αλίκη θα παντρευτεί τον Δημήτρη ή τον διάδοχο.

Ο τηλεφωνικός θάλαμος: Αγνώστου καταγωγής και λοιπών πληροφοριών, όμως το σκηνικό του δράματος που θα εξελιχθεί παρακάτω.

Ο Παύλος: Καλό παιδί, εργατικό, με Κάβα-Ποτά-Ζαχαρώδη στον Κορυδαλλό, γωνιακό μαγαζί κι ευάερο, και με τον αέρα από τρία πατώματα σε νεόδμητο στα Πατήσια, τον έχει τον τρόπο του. Γνώρισε τη Μαρία ένα βράδυ που πήρε τις πληροφορίες καταλόγου να ζητήσει γαστρεντερολόγο για την άρρωστη θεία του που είχε πάθει κολικό, και από τότε την ερωτεύτηκε (τη Μαρία, όχι τη θεία) ακούγοντας και μόνο τη φωνή της.

Κι εδώ αρχίζει το στόρι: Ο Παύλος, αποκαμωμένος να τη σκέφτεται όλη μέρα, είπε να πάρει να της το πει, να καταλάβει κι αυτή ποιος τη μελέταγε και την είχε φάει ο λόξυγγας όλη μέρα. Έλα όμως που η Μαρία είναι παντρεμένη (τι τσούλα) και είναι κομμάτι δύσκολο να μιλήσει στο τηλέφωνο. Κι έτσι η συνομιλία περιορίστηκε στα απολύτως απαραίτητα:

-Μωρό μου καλησπέρα
-Χφθγρμμμμ
-Σε σκεφτόμουν όλη μέρα
-Βργρμμμμμ


Κάτι αντιλαμβάνεται ο Χαράλαμπος, αρπάζει το ακουστικό τη στιγμή που ο άλλος τη ρώταγε τι χρώμα κιλότα φοράει, και γυρίζει και την κοιτάει γεμάτος υποψίες. Αυτή κιουρία, τον κοιτά υποτιμητικά και ξαναπιάνει το Ρομάντζο της.

Είναι αλήθεια, ποτέ της δεν τον αγάπησε το Χαράλαμπο. Γιαυτό και στο γάμο είχε αυτό το χαροκαμενο ύφος (άσε που μοίζει με τη Σοφία Φιλιππίδου). Η οικογενειακή της ζωή ήταν μονότονη. Είχε βαρεθεί να σερβίρει φάβα στην πεθερά της και να κυνηγάει το ξώγαμο του άντρα της που όλη μέρα έπαιζε με το ραδιόφωνο. Είχε μπουχτίσει να την παίρνουν τηλέφωνο και να απαντάει με μισόλογα υπό το μουλωχτό βλέμμα της οχιάς της πεθεράς της.

Και τότε φάνηκε αυτός: Ο πειρασμός με το καλογυμνασμένο στήθος και τη στημένη επιχείρηση. Κι ο Χαράλαμπος το κατάλαβε. Για κάθε φιλί του Παύλου, δως του και ένα χαστούκι της έχωνε.

Διάλειμμα με τον Αντύπα να σφίγγεται να το βγάλει και πάμε μέρος βου.

Η Μαρία αποφασίζει να κάνει την υπέρβαση και να ξανασυναντήσει τον Παύλο, και βγαίνει σαν την τρελή με τις νυχτικιές και τα πασούμια στο δρόμο για να πάει στον γνωστό θάλαμο (ο οποίος κατ'εξαίρεση είναι και φωτισμένος, δεν ξέρω αν προσέξατε). Το κανονίζουν, αλλάζει σαν τον Σούπερμαν και τρέχει να τον βρει. Αλλά φευ, αλλιώς τό χε γράψει το ριζικό τους. Μεθυσμένη από τη χαρά, βλέπει το αυτοκίνητό του και τρέχει σαν την ηλίθια καταπάνω του, να τον αγκαλιάσει άραγε, ποιος ξέρει. Πού να προλάβει κι αυτός ο μαύρος να σταματήσει, τού ρθε λίγο απότομα η συφοριασμένη, σα νά θελέ να τιμωρήσει τον εαυτό της, που λέει και ο ποιητής. Την τρέχει στα νοσοκομεία αυτός, ειδοποιούνται και οι συγγενείς, α την γλίτωσε τελικά ούτε καν την όραση της δεν έχασε , που ήταν και της μόδας την εποχή εκείνη, βαρετό ατύχημα.

ΧΑ, μας την έφεραν! Αγάμητη είναι η Μαρία, τα φανταζόταν όλα αυτά, εμ γλυκιά μου το πολύ το Ρομάντζο θα στην κάνει τη ζημιά, τι νόμιζες;