Ταξιδιωτικές εντυπώσεις: Μαρακές

Εδώ είμαι κι εγώ. Ζω και βασιλεύω και τον κόσμο κυριεύω, και δεν με απήγαγε κάποιος Βερβέρος πολεμιστής. Απλά καπάκι μετά το Μαρόκο χρειάστηκε να πάω και στο Βερολίνο για εκπαίδευση (Βερολινέζικο ποστ θα ακολουθήσει οσονούπω). Μάγια Τσόκλη, eat my dust!

Στο Μαρακές έζησα το ανατολίτικο όνειρο. Παζάρια, σοκάκια, τζαμιά, παλάτια, χαμάμ, καμήλες, έρημος, γητευτές φιδιών, μα πάνω από όλα μια μαγευτική πολυχρωμία, παρούσα όπου και να βρισκόσουν, από τα μαγαζιά που πουλούσαν κελεμπίες μέχρι τα υπαίθρια εστιατόρια και τους πάγκους με τα μυρωδικά. Οι φωτογραφίες που έφερα εκατοντάδες, και η καλύτερη στιγμή του ταξιδιού, αναμφισβήτητα η διανυκτέρευσή μας σε σκηνή στη Σαχάρα, από όπου και η φωτό στo header. Αλλά επειδή ξέρω ότι θα κουράσω με το μπλα-μπλα, πάμε να δούμε και μερικές φωτό. Η πλήρης συλλογή θα ανέβει στο fb καποια στιγμή.


Οι πύλες της πόλης



Μπαχαρικά παντού. Αγόραζα μετά μανίας και δυστυχώς τώρα δεν θυμάμαι τι είναι όλα αυτά που έφερα...


Η κεντρική πλατεία, και η καρδιά της πόλης. Όλα συνέβαιναν εκεί: το πρωί ο κόσμος έπινε το τσαι του με μέντα και χάζευε τους γητευτές των φιδιών και άλλους πλανόδιους, ενώ το βράδυ στήνονταν δεκάδες πρόχειρα εστιατόρια (οι τέντες που βλέπετε στη φωτό), που σέρβιραν υπέροχο και πάμφτηνο φαΐ.


Το τζαμί El Koutoubia. Δεν μπορέσαμε να μπούμε σε κανένα τζαμί μη όντας μουσουλμάνοι. Ό,τι είδαμε απέξω.

Shawarma, η τοπική εκδοχή του σουβλακιού (κρέας σε αραβική πίτα με κάτι δικές τους σάλτσες), το οποίο και τιμούσαμε δεόντως κάθε μεσημέρι.


Χουρμάδες, δαμάσκηνα, σύκα με τους τόνους. Τόσο που απορούσαμε ποιος τα αγόραζε όλα αυτά.


Tajine, μια τοπική νοστιμιά που πρέπει οπωσδηποτε να δοκιμάσει όποιος πάει κατα εκεί. Για την ακρίβεια tajine λέγεται το πήλινο σκεύος με το κωνικό καπάκι (το οποίο φρόντισα και κουβάλησα στην Αγγλία), και τα φαγητά που μπορείς να φτίαξεις σε αυτό είναι πολλά και διάφορα. Το συγκεκριμένο είναι μοσχάρι με καραμελωμένα κρεμμύδια και δαμάσκηνα. Γιαμ!



Ένα από τα πολλά δρομάκια του απέραντου παζαριού. Η διαδικασία του παζαρέματος έχει πολλή πλάκα τελικά, ακόμα και για ντροπαλά άτομα σαν κι εμένα. Εξάλλου, οι αρχικές τιμές είναι επίτηδες εξωφρενικές, και μπορείς να τις κατεβάσεις σημαντικα (π.χ. αγόρασα δερμάτινο απο €150 μόνο €60)


Το riahd στο οποίο μέναμε. Τα riahds είναι τα παλιά μαροκινά αρχοντικά, με τα πολλά δωμάτια και την εσωτερική αυλή με σιντριβάνι. Πολλά έχουν ανακαινιστεί και χρησιμοποιούνται ως ξενώνες.


Μα δεν έχει πολλή πλάκα;

Ένα kasbah μέσα στην όαση. Τα Kasbahs δεν διέφεραν πολλή από τις δικές μας ακροπόλεις όσον αφορά την χρησιμότητά τους. Ήταν οχυρωμένες κατοικίες των διοικούντων της κάθε περιοχής, μέσα στις οποίες έβρισκαν καταφύγιο και οι υπόλοιποι κάτοικοι σε περίπτωση επιδρομής.

Μπαίνοντας στη Σαχάρα...




Η σκηνή που περάσαμε τη νύχτα. Η έρημος ήταν ζεστή μέχρι τις 12-1 που πήγαμε για ύπνο, ενώ στις 6,30 το πρωί η θερμοκρασία πρέπει να είχε πέσειυπό το μηδέν, για να ξανα-ανέβει ταχύτατα.
Ηλιοβασίλεμα στην έρημο. Περιττό να σας πω ότι εκεί είδα τον πιο ωραίο νυχτερινό ουρανό, πεντακάθαρο και γεμάτο αστέρια.



Η καμήλα μου, η Τζέσικα! Της έδωσα ένα σεξυ όνομα γιατί είχε πολύ προκλητικές βλεφαρίδες. Κυρία η Τζέσικα, όλων των άλλων τους σακάτεψαν τη μέση οι καμήλες, εγώ μια χαρά έφτασα. Η δεύτερη καμήλα(της επιστροφής) δυστυχώς με ξεθέωσε.


Το καραβάνι μας


Θέατρο σε ένα άλλο kasbah. Ποιος είπε ότι οι Άραβες ήταν απολίτιστοι;


Το ίδιο Kasbah, με την όαση και μια λίμνη στο βάθος.


Άλλη μια μεγάλη όαση, στη μέση του πουθενά (λογικό για όαση θα μου πεις)


Αυτό δεν θυμάμαι τι είναι ομολογώ, αλλά μου αρέσει πολύ.


Μεγαλοπρέπεια σε ένα από τα παλάτια του Μαρακές, που τώρα έχει μετατραπεί στο μουσείο της πόλης.


Ένας παραμυθένιος κήπος, τόσο όμορφος που τον αγόρασε ολόκληρο ο Yves Saint Laurent.