Κι αλλο κουιζ

Ποια ειναι αυτη η κοπελιτσα που κατεβαινει διακριτικα-διακριτικα και λιγο ατσαλα για να βγει στη σκηνη και φαλτσαρει και λιγο στον πρωτο στιχο (σκοποΟοΟ);; Αυτη τη φορα δε θα σας δωσω επιλογες γιατι δε μου θυμιζει καμια αλλη, φοβαμαι ομως οτι θα την αναγνωρισετε γρηγορα απο τη φωνη. Ας ειναι...



Μα θελει και ερωτημα; Ειναι η μουσα μου, η εμπνευση μου, ο ανθρωπος μου, η μονη που εχει αποκλειστικη στηλη στο μπλογκ μου, αυτη που εχει στοιχειωσει τα Κουιζ μου και τα ποστ μου γενικοτερα, η ΛΙΑ!!!

Σας ελειψε δε σας ελειψε; Ε; Νεβερακο;

Εδω την παρακολουθουμε στα πρωτα βηματα της σολο καριερας της, την εποχη που ειπε οτι δεν θα φαει τα νιατα της πότε κανοντας φωνητικα στην αδερφη της και πότε στην Ελπιδα. Πηρε λοιπον κι αυτη ενα μικροφωνο και πηγε να τραγουδησει στη Eurovision, επιβεβαιώνοντας δυο πράγματα: Πρώτο ότι ναι, το κόλλημα ειναι οικογενειακό (πεντε εμφανισεις των αδερφων Τατα μετραω ετσι προχειρα, μπορει και να μου ξεφευγει καμια), και δευτερον οτι η οικογενειοκρατια κυριαρχει και στο χωρο της pop art (ο θεος να την κανει).
Μην εχοντας λοιπον ιδιαιτερη πειρα σε σολο εμφανισεις, λογικό ηταν να υποπεσει σε καποια στυλιστικά ολισθήματα. Γιατι καλή η πλισε ασπρη φουστα με το εκτοπισμα φουστανελας και η ασορτι μπλουζα τιγκα στην παγιετα σαν εναστρος ουρανος και με βατα ανεξελεγκτη , αλλα ολα αυτα οταν εισαι 50 χρονων τουλαχιστον. Αν προσθεσω το ανεκδιηγητο μαλλι-διασταυρωση αμπαζουρ και κουμαριας, το φρυδι-κυματοθραυστη και το κολιε απο περλες (με το κουμπωμα απο μπροστα παρατηρω,τρακ ειχε η κοπελα)), εχω το απολυτο προτυπο της συζυγου του επιτροπου της ενοριας, η οποια μολις ξεμπερδεψε απο την αρτοκλασια. Μονο το μπλε αυτοκολλητακι λειπει απο το πετο, ΙΝ Αγιας Θέκλας, ο Θεος μεθ'ημων.

Αλλα ας αφησουμε τη Λια προς το παρον και ας ριξουμε μια ματια στο περιβαλλον: το σκηνικό μαλλον φουτουριστικο για εκεινη την εποχη, θυμιζει εντονα ταινιες Τζεημς Μποντ. Κατι σιδεριες βλεπω, κατι σκαλωσιες, τσουληθρες πανω απο το κεφαλι της, ποιος ξερει τι ειχαν στο μυαλο τους οταν το στηνανε. Διπλα στη Λια μας μια τεραστια κοκκινη μπαλα γυμναστηριου, ευγενικη προσφορα των διοργανωτων για να ξεμουδιαζουν κομματι οι τραγουδιστες. Και ερχομαστε στο πιανο, το οποιο (συμπτωματικα άραγε;) ειναι ασορτι με την τραγουδιστρια και στο χρωμα και στο εκκλησιαστικο στυλ: αυτη η ασπρη λάκα κάτι σε κηδεία σε καθολική εκκλησία μου κάνει, το μόνο που λείπει είναι οι γλαδιόλες και οι κυρίες με τα καπελάκια-κουνουπιερες να μυξοκλαίνε. Α, και ο μακαρίτης. Σε φερετρο που ανοιγει το μισο καπακι εννοειται.


Τι θεση να πηρε η Κυπρος τοτε αραγε; Πρεπει να το κοιταξω.Δεν μπορει να μην επιβραβευτηκε καταλληλως αυτο το οπτικοακουστικο υπερθέαμα...

Για να κλεισω θα θυμήσω σε ολους σας το πανανθρωπινο και συγκλονιστικο μηνυμα, που δεν θα κουραστω ποτε να το βροντοφωναζω...




Η βία δεν είναι λύση, όμως η Λία είναι Βίσση!