19/04/2008

Monty Pythons' Spamalot



Μετα την πανωλεθρία του Billy Elliot είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπήγαινα σε μιουζικαλ στο West End. Στην περίπτωση όμως του Spamalot είπα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία για δύο λόγους: α) γιατί είναι βασισμένο σε ταινία των Monty Pythons, οπότε πόσο χάλια μπορεί να είναι, και β) γιατί βρήκαμε εισιτήρια στην πλατεία με £10 (όσο δηλαδή διατίθεμαι να πληρώσω για μιούζικαλ). Τι τό'θελα;

Βασισμένο στην ταινία του 1975 Monty Pythons and the Holy Grail, το Spamalot διακωμωδεί τους θρύλους της εποχής του Αρθούρου και των Ιπποτων της στρογγυλής Τραπέζης. Αυτό όταν το καστ δεν τραγουδαέι. Γιατί αν ήταν να απομονώσω την πρόζα αυτής της παράστασης πρέπει να ήταν 20 λεπτά συνολικά μέσα στις δύο ώρες. Θα μου πεις σε μιούζικαλ πήγες, τι περίμενες;

Τα δε τραγούδια, άλλα ντάλα τα μεγάλα της Παρασκευής το γάλα. Το ένα μας μίλαγε επί 10 λεπτά για το ότι πρέπει να τα έχεις καλά με τους Εβραίους για να πετύχεις στο West End (άσχετο!), το άλλο μας έλεγε ότi ο Λάνσελοτ είναι gay με αναφορές στο YMCA, και πάρε και ένα Always Look on the Bright Side of Life από άλλη ταινία των Monty Pythons.

Τα σκηνικά ήταν μάλλον εντυπωσιακά, όπως θα περίμενε κανείς από μια παραγωγή του West End, αν και μερικά ξεπερνούσαν τα όρια του κιτς, με λαμπιόνια γύρω γύρω, χρυσές λεπτομέρειες και τεράστιες φωτεινές καρδιές (ιουκ!). Τα χορευτικά και τα κοστούμια ώρες ώρες παρέπεμπαν σε καμπαρέ του μεσοπολέμου, και καμία σχέση προφανώς με την εποχή στην οποία αναφέρεται η ταινία. Οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές οφείλω να ομολογήσω, αλλά η όλη σκηνοθεσία, οι χοντράδες και τα Σεφερλοειδή καραγκιοζιλίκια πάνω στη σκηνή απευθύνονταςν κυρίως στα πιτσιρίκια που κάθονταν από πίσω μας. Το μόνο που μας έσωσε από το χαρακίρι ήταν οι έξυπνοι διάλογοι, όπου και όταν αυτοί υπήρχαν.

Αν ο Billy Elliot ισοπέδωσε όλα τα συναισθήματα που βγάζει η αντίστοιχη ταινία και τη μετέτρεψε σε επιθεώρηση τύπου Δελφινάριο, το Spamalot μου έβγαλε μια αβάσταχτη, αφόρητη τουριστίλα, ένα βαριετέ θέαμα των αρχών του αιώνα, που ο κόσμος διασκέδαζε με διάφορα και άσχετα μεταξύ τους τραγούδια και χορευτικά. Αν σας ενδιαφέρει η υπόθεση, δείτε την ταινία. Αν θέλετε κάτι αντίστοιχο, πηγαίνετε στο παιδικό θέατρο της Ξένιας Καλογεροπούλου. Και λιγότερο κιτς θα είναι και πιο ενδιαφέρον.

(να θυμηθώ να κολλήσω στο ψυγείο "Να μην ξαναπάω σε μιούζικαλ")

7 comments:

Γκρινιάρης said...

Μεταξύ μας, πηγαίνοντας σε musical των Monty Pythons δε θα περίμενα πολλά περισσότερα από αυτά που είπες! :)

Πάντως τα Musicals είναι αρκετά ιδιαίτερη κατηγορία θεάματος, κι αν δε σου αρέσουν είναι δύσκολο να τα "υποστείς", ακόμα κι αν πας με την καλύτερη διάθεση. Εγώ μέχρι να δω musical live τα απεχθανόμουν, όποτε τα έβρισκα στην TV άλλαζα κανάλι, βαριόμουν απίστευτα. Όμως εδώ που είδα ζωντανά μερικά, πρέπει να πω οτι μου άρεσαν.

Anyway, γούστα είναι αυτά.

Πάντως έχοντας δει και την ταινία των Monty Pythons (άπαιχτη!), νομίζω οτι θα μπορούσες να... μαντέψεις τι σε περιμένει στο Spamalot! Εγώ δεν το έχω δει πάντως ακόμα οπότε δεν έχω γνώμη.

Καλό ΣΚ, αν και ο καιρός έχει τα μαύρα του τα χάλια!

kanataki said...

καημένε μου αριανέ..

υγ καλά που το πες μην τυχόν και με σουρουν
υγ εδώ το we will rock you είδα το καλοκαίρι και παραλίγο να ζητήσω εκταφή του Φρέντυ για να τον χαστουκίσω και αυτόν!

revqueer said...

Κι είχα την εντύπωση πως αυτό θα ήταν καλό! Μάπα ε; Κρίμα...

blue piccadilly said...

Yes it's crap

nikisot said...

poses fores prepei na sou pw na pas na deis to phantom of the opera kai na afhseis tis alles paparies sthn akrh!!

Strahd said...

Τόσο πια μάπα; Αν και γενικά οι Pythons δεν μου πολυαρέσουν.

Γκρινιάρης said...

Ποιο Phantom καλέ, ικανός είναι αυτός να το θάψει και τούτο! Χτύπα κανα Chicago! :)

(Και τα δύο αυτά μου άρεσαν πολύ πάντως, αν και το Phantom είναι κλασική αξία αλλά ίσως σου πέσει γλυκανάλατο. Βέβαια Webber rulez...).

Blog Widget by LinkWithin