Ητανε μια φορα-δε σικουελ

Η προσφιλης σας στηλη Ταλεντα επιστρεφει με εναν παλιο γνωριμο: Τον Νοτη Βολανακη, αυτο το ιερο τερας της ελληνικης δισκογραφιας, αυτον τον αγνο καλλιτεχνη που διαλεξε μια μοναχικη πορεια και καταφερε να κερδισει την αναγνωριση απο το ευρυτατο κοινο. Ειναι δε τοσο επιτυχημενος που βρωμαει ο γιουτουμπης απο τα βιντεακια του, δεν ξερω ποιο να πρωτοανεβασω...

Το συγκεκριμενο τραγουδι ωστοσο ειναι μια ξεχωριστη περιπτωση. Γιατι, περα απο τις ρομαντζαδες και τις αλλες αηδιες που μας σερβιρουν, στη ζωη υπαρχει και η πεζη πραγματικοτητα ενος χωρισμου. Αυτη την πτυχη προσπαθει ο Νοτης να αναδειξει. Γιατι δε πα να σαι και αρχοντισσα, αμα ο αντρας σου γυριζει κι αρμενιζει τα πελαγα,πολεμαει και ξενοπηδαει, η σχεση εχει ημερομηνια ληξης φιλεναδα... Για να δουμε...


Μια μικροχωρισμενη



Τι εχουμε εδω? Α ποστερ με καστρο της Σκωτιας και βαλε σου λεω εγω, να μας βαλει στο κλιμα οτι θα μιλησουμε για αρχοντισσα. Να και ο Νοτης με τρια στρεμματα προγουλι να μας πλησιαζει απειλητικα, λιγο ορτσα βεβαια, σα ξεφουσκωτο μπαλονι ενα πραμα, την εχει χασει την ευθεια, οπα ισιωσε, ενταξει. Ετσι που τον βλεπω, σαν ενα βημα απο το κυκλοφορικο επεισοδιο ειναι, λιγο μπουκωμενος να πω, λιγο σαν να του πεσαν βαρια τα σουτζουκακια, το γεγονος ειναι οτι σφιγγεται, αλλα κανει και μια αλφα κινησιολογια,πρεπει να του το αναγνωρισουμε, εντεινει την τραγικοτητα του τραγουδιου. Ο αναπνευστηρας ειναι παραδιπλα,δε φαινεται, μη μας περασουν και για τιποτε γερους. Ντυσιμο Μπρακουλιας μοδα για κυριους, με το πουκαμισο αποξω σαν ανεμελο νιατο που ειναι. Επισης, παρατηρουμε το ριαλ μπακραουντ που μπλεκεται παιχνιδιαρικα με το καστρο, δηλαδη το σαλονι του, που βγαλαν τα καδρα αρον αρον και αμα κανεις ετσι παραδιπλα θα δεις και την σιδερωστρα, και την κυρια Βολανακη να χαζευει Λαμπιρη πατωντας εναν κορσε. Και τι βλεπω, μουσικη Μιχαλης Χαριτατσης; Και πως νομιζα οτι ειναι παραδοσιακη...

Να και ο Νοτης στο στουντιο, σε μεγαλη ψυχικη και σωματικη ενταση (ηταν αμεσως μετα το ρεκτιφιε που ειχε κανει, ξερεις, αιμοκαθαρση, λιποαναρροφηση και τα τοιαυτα, και ειναι ετσι ζωηρουλης) με μαεστρικες κινησεις που θα ζηλευε και ο Καραγιαν, το μικροφωνο εχει σκιαχτει λιγο μονο, στο τσακ τη γλιτωσε. Επομενο κουπλε και επιστρεφουμε στο μπακραουντ καστρο-σιδερωστρα, και ο Νοτης θυμηθηκε οτι μπορει να τον παρακολουθουν ΑΜΕΑ, οποτε περιγραφει και στη νοηματικη τους στιχοι του τραγουδιου, να το γραμμα, το στελνει τωρα κλπ. Ενα θειο φως ξεπηδα απο τα μεσα του (να ναι το φως στην ψυχη της Παπαριζου;).Μετα νομιζω αρχιζει να βαριεται λιγο, κοιταει δεξια , κοιταει αριστερα, παιρνει το ματι του το ματσακι στην τιβι στα δεξια, τρωει γκολ η ομαδαρα, ξαφνιαζεται ο Νοτης, πεφτει σολο για να συνελθει ο καλλιτεχνης και απολαμβανουμε ασχετα πλανα απο τον Μπεν Χουρ. Νεο κουπλε, ο Νοτης τα παιρνει και κουναει το δαχτυλο και το πλανο ανοιγει για να αποκαλυψει κατω δεξια το τραπεζακιμε τη φοντανιερα απο πανω, κληρονομια απο τη γιαγια του τη Μαρουσω. Πωπω τα χει παρει ο Νοτης, λεει και για την πατριδα με σθενος, ανατριχιασα απο πατριωτισμο και συγκινηση, σνιφ...

Θα επανελθω στον Νοτη με το συγκλονιστικο ασμα του "Το δακρυ της μεταναστριας". Προς το παρον ομως, ας δουμε ολοι μαζι τους στιχοι της μικροχωρισμενης, ετσι για να εκτιμησουμε το ταλεντο του δημιουργου και το βαθος της ποιησης.

Εζησε μια φορα ματια μου κι εναν καιρο
Μια ομορφη μικρη λεβεντισσα το χωρισμο
μια μικροχωρισμενη μελαχροινη
παντα θα περιμενει θα ναι πιστη

Της εστειλε ενα γραμμα καλε το ταιρι της
που εγραφε για τερμα καλε στη σχεση της
μα ξαφνικα ενα βραδυ μια χαραυγη
ακουσε στο σκοταδι μια κραυγη

Γυρισε πισω εκεινος καλε με τραυματα
σε κεινη που αγαπουσε καλε με κλάμματα
στη μαχη ηταν πρωτος δε δειλιασε
ολα για την πατριδα θυσιασε

βλεποντας πως το τελος καλε ηταν κοντα
της εστειλε το γραμμα καλε απ τα βουνα
μα ευτυχως στο τελος ενικησε
σε κεινη που αγαπουσε εγυρισε


Τελικα μπερδευτηκα: γιατι τη λεει μικροχωρισμενη, αφου ο ετοιμοθανατος της ειπε να χωρισουνε πριν πεθανει, αλλα ενω εφτασε το γραμμα και αυτη ειχε ηδη βαλέι την πλερεζα, ο ετοιμοθανατος το ξεπερασε και επεστρεψε, ή δεν καταλαβα καλα; Κι αυτος γιατι γυριζε κραυγαζοντας και την τρομαξε, ο νεκροζωντανος; Κι αυτη γιατι παντα να περιμενει, να ναι πιστη, αφου ο αλλος της ειπε τερμα; Κι αν αυτη ειχε βρει αλλον θεωρωντας τον πεθαμενο; τι θα κανε μετα το ζομπι; Βοηθηστε καλε!