Αλλαγη σελιδας (;)

Καιρος τωρα ειναι που νιωθω οτι αλλαζω. Τον τελευταιο χρονο και ιδιαιτερα τους τελευταιους δυο μηνες. Ισως τα τελευταια απομειναρια μιας δυσκολης και εσωστρεφους εφηβειας θαβονται για τα καλα και δεν προκειται να ξεθαφτουν ποτε.

Για πολλα χρονια εκπληρωνα αποστολες, ανταποκρινομουν σε ρολους. Ημουν εγω, αλλα οταν ημουν με αλλους ημουν αυτο που περιμεναν αυτοι. Εμαθα να μη ζηταω αλλα να παρεχω. Να μη λεω οχι.Να εξαρτιεμαι απο την επιδοκιμασια των αλλων σε μεγαλο βαθμο. Να καταπιεζω πραγματα που μου αρεσαν για να κανω αυτο που αρεσε στην παρεα. Ξεχασα οτι ειχα κι εγω αναγκες. Επρεπε παντα να ειμαι εκει για αλλους ανθρωπους, τη στιγμη που αυτοι δεν πολυνοιαζονταν. Εμαθα οτι οι σχεσεις μου εξαρτιουνταν μονο απο την δικη μου συμπεριφορα και οχι των αλλων. Κι εμαθα οτι οι κρισεις οφειλονταν σε μενα και ποτε στους αλλους.

Καποια στιγμη το ποτηρι ξεχειλισε. Τα πρεπει με πνιξανε και δεν πηγαινε αλλο. Και αυτη η στιγμη ηταν η χρονια που περασε. Η χρονια που οργανωσα τις προτεραιοτητες μου οπως εγω ηθελα. Και ποιο το αποτελεσμα; Ενας φιλος χρονων, ενας ανθρωπος που καποτε τον θεωρουσα ως το μονο ανθρωπο που μπορουσα να ανοιξω την καρδια μου, εφτασε να μη μου στειλει καν μηνυμα στη γιορτη μου, οχι να μπει στον κοπο να με δει κιολας. (Βεβαια, ο ιδιος φιλος, ολα τα χρονια που ειμαι στην Αγγλια με εχει παρει δυο φορες τηλεφωνο. Μετρημενες. Αλλα εκανα πως δεν το καταλαβαινα).

Ισως τελικα να εφταιγα εγω. Ισως να αναλωθηκα στο να κανω τους αλλους ευτυχισμενους με οποιοδηποτε κοστος. Δεν ξερω αν τα 26 μου ειναι αργα για μια τετοια συνειδητοποιηση, ηρθε η ωρα της παντως. Και για πρωτη φορα νιωθω δυνατος. Και οτι δεν ανηκω σε κανεναν. Και τωρα ειναι που κατορθωσα αυτο το οποιο προσπαθουσα με λαθος τροπους τοσα χρονια: να με σεβονται. Επιτελους, ειμαι ευχαριστημενος απο τον εαυτο μου.

Σε αυτο το πνευμα νομιζω και το blog εκλεισε εναν κυκλο στην παρουσα του μορφη. Οσο το κοιταω απο την αρχη βλεπω οτι ειναι μικρογραφια της ζωης μου: ξεκινησα δειλα, ανωνυμα, ντροπαλα, χωρις καν εισαγωγη, με μονο σκοπο να κανω καναδυο ανθρωπους να γελασουν, οπως γελασα κι εγω με αλλα blogs πιο πριν. Στοχος μου δεν ηταν οι ανθρωποι αλλα η κακογουστια, και ακομα ειναι. Αργοτερα αρχισαν σποραδικα τα πρωτα προσωπικα posts, οχι τιποτε ιδιαιτερο, μια ενδειξη τουλαχιστον οτι δεν υπαρχει μονο ο Μαρβιν, αλλα και ο Χρηστος απο πισω. Και παντα προσεκτικα, μην καταλαβει κανεις πολλα απο οσα σκεφτομαι, μην καταλαβει κανεις οτι ειμαι gay. Μετα αρχισαν τα ταξιδιωτικα και καναδυο φωτογραφιες μου, τις οποιες ανεβασα μετα χιλιων ενδοιασμων, η απολυτη υπερβαση για μενα, λες και με το που ανεβασα φωτογραφια αποχωριστηκα κατι απο τον εαυτο μου. Χαζομαρα, τι νοημα εχει η ανωνυμια αφου καμποσους απο τους ανθρωπους που με διαβαζουν τους εχω γνωρισει και απο κοντα; Και τελος, τωρα κοντα, απο Νοεμβρη και μετα, αρχισαν να πυκνωνουν τα ποστς που αφορουσαν εμενα.

Δεν θυμαμαι ποιος με προσκαλεσε να ανεβασω το δικο μου OST, αλλα αυτο το ποστ με επηρεασε παρα πολυ. Παντα τα τραγουδια σημαιναν κατι για εμενα, το καθενα σε διαφορετικες φασεις της ζωης μου. Οταν εφτιαξα αυτη τη λιστα ενοιωσα χιλια συναισθηματα να ξυπνανε, και ενιωσα για αλλη μια φορα οτι τελικα αυτο το blog τοσο καιρο δεν ηταν για μενα, αλλα για αυτους που το διαβαζουν, οτι καπου στην πορεια σχεδον ξεχασα τον εαυτο μου.

Τωρα πια νιωθω οτι το εχω αναγκη το blog να γινει ακομα πιο προσωπικο. Καλη και η πλακα αλλα νιωθω οτι επαναλαμβανομαι. Δεν ξερω αν κουραζω εσας, ξερω οτι αρχιζω να κουραζω εμενα, κι αυτο ειναι χειροτερο. Το συζηταγα και με τον προβατο τα Χριστουγεννα. Το blog θελει ανανεωση. Οχι ομως για τους αλλους προβατακο. Για μενα περισσοτερο.

Απο δω και περα μαζι με την πλακα θα βλεπετε και σκεψεις, ιδεες, προβληματισμους. Ή τουλαχιστον ετσι νομιζω, ισως και να μην αλλαξει και πολυ. Και σε αυτα τα πλαισια θα εξαφανισω ολα τα τrackers, referrers κλπ. Δεν με αφορα πια ποιος και ποτε και αν με διαβαζει, δεν ειναι αυτο που ψαχνω. Σιγουρα θα χαιρομαι αν οι ανθρωποι εξακολουθουν να επικοινωνουν μαζι μου μεσω του blog, ομως δε χρειαζεται πια να ξερω ποιοι και ποσοι και ποτε.

Sorry για το σεντονι. Ειναι μια προσπαθεια να βαλω τις σκεψεις μου σε ταξη. Θα μπορουσε να ειναι αλλο τοσο, αλλα σας εχω ηδη κουρασει. Ευχαριστω ολους τους e-φιλους μου,που εξαιτιας αυτου του blog γνωρισα, τον Χ. γιατι ειναι διπλα μου και την Δ. για το ταρακουνημα που μου εδωσε αθελα της. Ξερουν αυτοι.


και το κομματι που ταιριαζει με τη διαθεση μου, και που σημερα το καταλαβαινω καλυτερα απο ποτε

Everything must go- Manic Street Preachers



Shed some skin for the fear within
Is starting to hurt me with everything

Freed from the memory
Escape from our history, history

And I just hope that you can forgive us
But everything must go

And if you need an explanation
Then everything must go

I look to the future it makes me cry
But it seems too real to tell you why

Freed from the century
With nothing but memory, memory

And I just hope that you can forgive us
But everything must go

And if you need an explanation
Then everything must go

Free us eventually just need to be happy, happy

And I just hope that you can forgive us
But everything must go

And if you need an explanation
Then everything must go

And I just hope that you can forgive us
But everything must go

And if you need an explanation, -nation
Then everything must go