Είμαι ο κλόουν...Χαχαχαχαααααααα

Συνεχίζοντας το αφιέρωμα μου στην ιστορία της Ελληνικής Eurovision επανέρχομαι με κάτι σπέσιαλ, το οποίο και απορώ πώς επελέχθη...




Η εν λόγω αοιδός είναι η Αφροδίτη Φρυδά, η οποία δεν ξέρω αν έκανε καριέρα μετά από αυτό τον ύμνο, και αν δεν έκανε καριέρα καθόλου εντύπωση δεν θα μου έκανε ομολογώ...

Η σκηνή φουτουριστική, τυπικότατη της εποχής της μπορώ να πω. Πέφτει η μουσική, η οποία θυμίζει έντονα τη μουσική του Ρετιρέ, και δυό μπεμπέκες ντυμένες κουφέτα πετάγονται σαν τις πορδές και κάνουν κάτι αηδίες. Από πίσω ένας εντυπωσιακά άχαρος ψηλέας με το σακάκι του Καραμανλή (του γέρου), πέντε νούμερα μεγαλύτερο, κουνιέται σαν τον Simon Le Bon, τουλάχιστον έτσι νομίζει. Και κάνει είσοδο η τραγουδιάρα... Μα τι τραγουδιάρα είναι αυτή! Ροζ μπομπον φουστανάκι με την ασορτί γόβα της Μπάρμπι της τρελοκοτσιδούς και με μαλλί έβαλα το δάχτυλο στην πρίζα καλέ βοήθεια. Μας λέει κάτι για ένα τσίρκο, προφανώς αναφέρεται σε όσους βρίσκονται επί σκηνής, και να σου ο Αχαρίδης την παίρνει αγκαλία με μια φούρλα. Καλέ, τραγουδάει κιόλας αυτό. Κι άλλη φούρλα και ο Αχαρίδης παίρνει τον πούλο και ορμάει στις μπεμπέκες. Η αοιδός μας ενημερώνει ότι έιναι ο κλόουν (ευχαριστούμε μαντάμ, το βλέπουμε και μόνοι μας), κολλάει και ένα σατανικό ΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑ, μπρρρ ανατρίχιασα. Οι άλλοι από πίσω χορεύουν,μα τι αχαροσύνη αυτός ο άνθρωπος, ούτε ο Χάρης Ρώμας πια, δεν μπορώ! (Δεν θα ασχοληθώ άλλο με τον κύριο, έχω φάει και ανακατέυομαι).
Μετά από αρκετά ΧΑΧΑΧΧΑΧΑΑΑΑΑΑ της λέαινας-Αφροδίτης, μια μικρή κακοντυμένη κλοουνίτσα έρχεται να συνοδέψει το σόλο του συνθεσαϊζερ με κολοτούμπες και κλακέτες (άσχετο), ενώ οι υπόλοιποι στέκονται ακίνητοι κι αυτή τριγυρνάει γύρω τους (μπράβο κύριε σκηνοθέτα, πολύ ωραία ιδέα, δεν το έχουμε ξαναδεί, πώς σας είπαμε, Δαλιανίδη μήπως;) Το άσμα τελειώνει με κάμποσα απανωτά ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ, και όσοι θεατές δεν την είχαν κάνει ήδη από την τρομάρα χειροκροτούν τρομαγμένοι για να μην ξαναγελάσει...

Tres chic, δε νομίζετε;